„Sfera faszystowska”

Kupiłem koszulkę z napisem „Fachosfera” nadrukowanym na piersi na Kongresie Partii Ludowej (PP). To obelga używana przez lewicowych aktywistów, a także przez Pedro Sáncheza i rząd, w odniesieniu do politycznej, medialnej i społecznej prawicy. Tutaj jest to reklamowane jako gadżet reklamowy na stoisku prowadzonym przez młodych członków PP. Celem jest przywłaszczenie sobie tego, co ma być obelgą dla przeciwnika, aby pokazać dumę z własnej ideologii. Koszulka dała mi więcej wpływów, niż myślałem. W barze Richelieu w Chamberí inni młodzi ludzie, ci członkowie VOX, są oburzeni, że członkowie PP sprzedają koszulki takie jak ta, którą kupiłem. „Ale PP wprowadziła do swojej ideologii, że jest ośrodkiem reformistycznym! Jakim rodzajem faszystowskiej sfery lub martwego dziecka będą członkowie PP!”

Rzeczywiście, PP jest oficjalnie reformistyczną partią centrową. Tak głosi jej jednogłośnie zatwierdzony raport polityczny. Feijóo opublikował definicję, którą José María Aznar sformułował ustnie w 1999 r. na Kongresie w Sewilli: PP jest domem tradycji politycznej konserwatystów, chadeków i liberałów. Ale temu zaangażowaniu w centryzm, tradycyjnie umiarkowanym w formie, towarzyszy wielki brak zahamowań w przemówieniach, a także, najwyraźniej, w nadrukach na koszulkach.

W czasach skrajnej polaryzacji Partia Ludowa (PP) stawia, przynajmniej formalnie, na pozostawienie wojen kulturowych odłogiem i pozwolenie innym na walkę z nimi. Kolejna wyprawa do centrum. Chociaż każdy regionalny wicekról robi swoje, oferta polityczna, którą Feijóo złożył dla krajowej PP, trąci, przynajmniej teoretycznie, projektem prezydenta Andaluzji Juana Moreno. Niech efekt będzie odczuwalny bez zauważania troski. To właśnie tam Galicyjczyk uważa, że ​​leży 10 milionów głosów, które obiecał swoim parafianom w następnych wyborach powszechnych. Ayuso pracuje dla Madrytu, Moreno dla całej Hiszpanii. Centrum, centrum, centrum.

Wczoraj był wielki dzień w Hali 10 Ifema. Ale nie dlatego, że wydarzyło się coś wyjątkowego. Wcale nie. Kongres Partii Ludowej był gdzieś pomiędzy nudnym a ekstremalnie nudnym. Jak spotkanie polityczne, na którym jednogłośnie zatwierdza się raport polityczny i statuty, może nie być nudne? Nie, zabawa, która i tak była już obfita, wynikała bardziej z tego, co działo się zaledwie 8 km dalej, w siedzibie PSOE przy Calle de Ferraz w Madrycie.

Wiedząc, że próba Pedro Sáncheza, by ożywić atmosferę i morale w federalnym komitecie PSOE, poszła raczej słabo — jego bliski współpracownik Francisco Salazar został rzucony lwom na pożarcie za oskarżenia o molestowanie o pierwszym brzasku, a prezydent Castilla-La Mancha Emiliano García Page wezwał do wyborów lub wotum zaufania — uczestnicy kongresu Partii Ludowej byli już pewni, że znajdują się w najlepszym miejscu na świecie. Nieszczęścia innych są wielkim zastrzykiem dla morale. PP czuje się w tym momencie niezwyciężona.

Później po południu na scenie pojawił się Alberto Núñez Feijóo. Być może nie było w tym żadnego ukrytego przesłania, ale Galicyjczyk wszedł na scenę przy punkowych akordach Blitzkrieg Bo Ramones: „Hej, oh, ruszajmy!” Blitzkrieg, błyskawiczna wojna, w której armia niemiecka najeżdżała i anektowała kraje niemal bez wysiłku. Chociaż formalnie PP twierdzi, że jest przygotowana na scenariusz, w którym Pedro Sánchez wytrzyma do 2027 roku, prawda jest taka, że ​​osoby przesłuchiwane na targach IFEMA są absolutnie przekonane, że szturm na Pałac Moncloa skończy się na ofensywie Blitzkrieg.

Polityczna oferta, jaką Feijóo złożył PP, bardzo przypomina projekt Juanmy Moreno.

Galicyjski przywódca, podobnie jak Mojżesz, rozwinął dziesięciopunktową listę zobowiązań w dobrze opracowanym przemówieniu. Przez chwilę wydawało się, że osobą przemawiającą do nas z podium był Denzel Washington, odgrywający swoją rolę w sadze The Equalizer . „Najpierw naprawiłem grę”, powiedział Feijóo, „a teraz naprawię Hiszpanię. Jeśli znajdzie czas, być może w przyszłym przemówieniu, może obieca nam, że naprawi również świat”. The Equalizer miał trzy odsłony.